Een Victoriaans tandwiel, wat mooie lichtjes en een lopende band waar je glas wordt gevuld: daar betaalt columnist Rolf Hut graag wat meer voor.
Het grote wiel draait en een glazen bol vol vloeistof stopt boven mijn glas. Een arm drukt de stopper in en precies dertig milliliter Campari stroomt het glas in.
De prachtige machine in Victoriaanse steam punk-stijl mixt een Negroni voor mij. Nu na de gin en de rode vermout ook dit derde ingrediënt is toegevoegd, schuift een schotje opzij en glijdt het glas verder over een transportbaan.
Op een volgend stationnetje wordt het ijs nog even geroerd, waarna de cocktail even verderop in het eindstation belandt. Daar wordt die door de barvrouw opgepakt, om sierlijk voor mij te worden neergezet.
Dit vind jij geweldig? Jij bent raar
Deze machine biedt alles waar ik van houd: het ding is groots en meeslepend, van alles beweegt, de decoraties zijn over the top en uiteindelijk komt er een cocktail uit. Ik zit met pretogen naar de show van het automatisch cocktails maken te kijken en het maakt me niet uit dat ik daar straks zeventien euro voor moet aftikken.
Caitlyn tegenover me zit me juist fronsend aan te kijken. ‘In New Orleans moest je niets hebben van de automatische Margarita-machine, maar dit vind je geweldig? Jij bent raar.’
Over raar zijn heeft ze vast gelijk, maar die Margarita-machine was anders. Dat was een plastic ding dat supersnel en efficiënt de ingrediënten bij elkaar gooide, even schudde en in een glas dumpte. Handig en uitermate praktisch: terwijl de machine een Margarita maakt kan de barvrouw aan een ander drankje werken. Van de plastic afwerking tot de ergonomische bediening: alles aan het design van die machine straalde uit dat die was gemaakt om kosten te besparen voor de bareigenaar.
Als iets uitstraalt dat het kosten bespaart, dan wil ik ook een deel van die kostenbesparing in de prijs terugzien en heb ik geen zin de hoofdprijs voor een cocktail te betalen. Maar plak op diezelfde tijdbesparende machine een mooi afgewerkt Victoriaans tandwiel, wat mooie lichtjes en een lopende band waar mijn glas langzaam van station naar station gaat en het is opeens een attractie geworden.
Ja, daar betaal je meer voor dan een stuk plastic. Maar voor een drankje dat met een dergelijk spektakel wordt bereid en geserveerd, doe ik dat graag.
Tekst: Rolf Hut, universitair hoofddocent aan de TU Delft, maker, spreker en schrijver.
PS: Tevens ben ik van mening dat elektrische fietsen als brommers moeten worden gezien.
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.