Redacteur Jim Heirbaut kijkt sport op tv en ziet er soms rare dingen. Over technologie die de sport voor de tv-kijkers aantrekkelijker moet maken (maar dat niet altijd doet).

Voor wie een paar jaar helemaal geen voetbal heeft gevolgd, zal het er best gek uitzien: een scheidsrechter die het spel stillegt om langs het veld televisie te gaan kijken.

Die doet dat echter niet uit verveling over het matige spel dat op de mat werd gelegd, maar om via videobeelden na te gaan of die overtreding van daarnet geen rode in plaats van een gele kaart had moeten zijn.

Laten we het maar vooruitgang noemen, dit on-field review-scherm, dat wordt aangestuurd door de hulpscheids VAR (video assistant referee).

Als redacteur van een techniekblad ben ik uiteraard vóór technische vooruitgang, maar ik vind het wel jammer dat voetballers tegenwoordig vaak een paar minuten moeten wachten voordat ze zeker weten dat ze mogen juichen.

De videoscheidsrechter haalt de vaart uit het spel en de wedstrijden zullen er best eerlijker op zijn geworden, maar aantrekkelijker voor publiek en spelers? Ik vraag het me af.

Bij tennis is dat beter aangepakt. Daar hebben ze (jaren terug alweer) juist iets geks bedacht om het publiek extra te vermaken: de challenge.

Wordt een bal ‘uit’ gegeven, maar denkt de speler dat de bal de lijn wel degelijk heeft getoucheerd, dan kan hij de call van de lijnrechter aanvechten.

Op een groot beeldscherm in het stadion verschijnt een herhaling van het punt, met in slow motion de baan van de bal, zoals die vanuit verschillende hoeken door camera’s is vastgelegd.

Als het publiek in een jolige bui is, laat het deze slow motion soms vergezeld gaan van een secondenlang ‘Huuuuuuuhhhhhhhhhheuj!’, met toenemend volume tot de climax, als de gesimuleerde bal stuit. Werkt goed.

De elektronische haas bij atletiek is een prachtig voorbeeld van een technologie waar zowel de atleet als het publiek wat aan heeft.

En hoewel het een sport is die ik nauwelijks volg, zag ik toch laatst ook iets moois in het atletiekstadion. Een hardloper die het wereldrecord wilde breken, werd daarbij aangespoord door een elektronische haas.

De menselijke haas (oké, dit klinkt gek) kende ik al: een hardloper die zich opoffert voor de kampioen die een toptijd wil lopen.

Die haas heeft er nu dus een elektronische variant bij: een rij lampjes – goed te zien vanaf de tribunes – vlak binnen de atletiekbaan die door aan en uit te gaan een richttijd uitbeelden, bijvoorbeeld het wereldrecord. Een prachtig voorbeeld van een technologie waar zowel de atleet als het publiek wat aan heeft.

Bij het verschijnen van dit julinummer van De Ingenieur is deze lange sportzomer nog niet ten einde. Op 23 juli beginnen – corona volente – in Tokyo de Olympische Spelen.

Ik zal op de bank ploffen en een biertje opentrekken, genietend van prachtige topsport én met veel belangstelling speurend naar ongetwijfeld weer nieuwe technologische snufjes die in Japan worden gepresenteerd.
 

Deze column verscheen eerder in het julinummer van De Ingenieur.
 

Openingsfoto Een scheidsrechter in de Major League Soccer (Verenigde Staten) bekijkt een situatie op een beeldscherm naast het veld. Foto Wikiwand.com