De tentoonstelling STRP combineert kunst en techniek. In een voormalig Philipsgebouw overdonderen beeld en geluid, maar is er weinig nieuw gebruik van technologie te zien.
In het Klokgebouw, voormalige Philipsfabriek en nu culturele broedplaats, vindt deze week de STRP Biennal plaats, de kunstexpo met een thema uit de technologie. Onder de noemer SCREEN ON | NO SCREEN maken de kunstenaars, die van over de hele wereld komen, een statement over de beeldschermmaatschappij en wat dat met ons doet.
In de ontvangstzaal, een vrij kaal aangeklede fabriekshal met bar, kan onder andere met de Oculus Rift een digitaal achtbaanritje worden gemaakt. En met kopieerapparaten en toetsenborden kunnen mensen hun eigen printkunst uitleven. Een low-key begin, dat meer weg heeft van een knutselmiddagje dan van een hip museum.
Door lopend naar de eerste expositieruimte wordt dat idee niet geheel weggenomen. Het is een lichte ruimte, waar daglicht binnenvalt in een cafe waar nog een display staat van de seniorenrondleiding die eerder die dag plaatsvond. Maar er zijn wel interessante dingen te zien. Knipperende bollampen van rijstpapier, die dankzij hogefrequentie-ledjes door de zoeker van een digitale camera een bijzonder beeld opleveren. Of een zwevende camera die bovenin de zaal hangt en waar bezoekers met een VR-bril doorheen kunnen kijken. De camera is normaal gesproken ook te besturen , maar omdat een wiel van het katrollensysteem stuk is, lukt dat niet. Het blijft op zijn minste apart om jezelf te zien door met de bril op naar rechts te kijken.
Reis door de kosmos
Het echte werk is te zien via een poort waarin, volgens de omschrijving, 'de toeschouwer even zelf wordt gedigitaliseerd' (een camera projecteert een pixelpatroon op je lichaam als je even blijft staan). In de duistere hal dreunt harde, experimentele basmuziek. Chaotisch licht schijnt over een paar enorme schermen die middenin de ruimte staan. Het is het werk BLPRNT en stelt een reis door de kosmos en de architectuur voor. Lichtprojecties vormen abstracte beelden die op twee manieren zijn te zien: binnenin een ruimte van vier torenhoge schermen, alsof je middenin een lichtstad staat, of als panorama. Beide hebben, in combinatie met de muziek, een overweldigend effect. Dat er tussen de abstracte beelden soms herkenbare architectur, zoals kathedraalramen, zit, valt daardoor des te meer op.
Iets veel rustgevenders valt te zien in het werk van Robert Henke. Twee kringvormige laserstralen beschijnen zwart perspex en maken zo prachtige reflecties. Doordat de laserstralen over het perspex heen bewegen is het geheel constant in bewegen in dansen de twee kleurrijke, grillige reflecties om elkaar heen. Het is een poëtisch werk: door de hitte van de laser smelt het perspex op een gegeven moment, waardoor het intense licht zichzelf doet verdwijnen. Hoewel dat doorsmelten ogenschijnlijk lang op zich laat wachten.
Andere exposities, zoals de claustrofibische lichtdoos genaamd HARA, of de interactieve websites van Rafaël Roozendaal, passen goed in de sfeer en het thema van lichtshows met geweld. Wat echter bij alles opvalt is dat het vooral licht- en projectiekunst is. De technologie die aanwezig is, kan nauwelijks vernieuwend worden genoemd. Niet dat dat nodig is, maar het is opvallend dat de veel soberder ingerichte eerdere ruimte meer met nieuwe technologie doet. Ledjes, Oculus Rifts, Ipads. Het heeft iets minder professioneels, maar is wellicht ook innovatiever. Toch maakt de luide grootsheid van de projectiekunsten een bezoekje aan STRP de moeite waard. Dat er daarnaast nieuwe technologie ervaren kan worden, al dan niet interactief, is een mooie bonus van de expositie.
STRP is nog tot zondag 29 maart te bezoeken. Klokgebouw 40, Eindhoven. Meer info
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.