‘Ze bloeien hier helemaal op’

Bart Verweijen is technisch bedrijfskundige, directeur bij PK Waterbouw en drijvende kracht achter Amsterdams Grachtenhout waar mensen met een afstand tot de arbeidsmarkt aan de slag kunnen. Aan De Ingenieur vertelt hij wat hem drijft. 

DRIVE

De wereld een beetje beter maken, dat is de ambitie van veel ingenieurs.
In DRIVE vertellen ze over wat hen beweegt. Fotograaf Bianca Sistermans maakt het portret.

‘Ik ben opgegroeid in Amsterdam-Noord. We woonden op een oude tjalk, later werd dat een luxere betonnen bak. Ik was te altijd te vinden in het Vliegenbos of op mijn bootje aan het klussen. Nu ben ik heus geen kluskoning, maar wel koning plannen maken. Daar krijg ik energie van. Ben ik in gesprek, dan gaat het kriebelen: ik zie ineens allemaal verbanden en dan heb ik een plan. Dat het bij mij zo werkt, weet ik pas de laatste jaren.

Klusbedrijf

'Mijn eerste bijbaantje had ik bij wat nu PK Waterbouw heet. Als varende glazenwasser ging ik woonboten langs. Zo zag ik IJburg ontstaan. Aan het eind van de middelbare school had ik mijn eigen klusbedrijf. Ik verhuurde mezelf als timmerman en had vrienden die ik kon inzetten voor allerhande klussen. Mijn droom was om rond mijn veertigste een goed lopende onderneming te hebben.

Na mijn studie technische bedrijfskunde aan de Hogeschool van Amsterdam werd ik bedrijfsadviseur bij KPMG. Ik zag al snel hoe het beter kon en begon me met de interne bedrijfsvoering te bemoeien. Daarvan was niemand gediend, dus ik vertrok naar ingenieursbureau DHV, waar ik projectleider werd. Maar: ook daar zag ik snel hoe dingen anders en beter konden. Het is een beetje the story of my life. Dat is soms ingewikkeld.

Daarna werkte ik een paar jaar bij herbruikbare waterflesfabrikant Dopper als interimmanager. Het bedrijf bestond net, groeide snel en ging bijna onder aan het eigen succes. Ik heb de organisatie weer op de rails gekregen.’

‘Met een omweg kwam ik weer bij PK Waterbouw terecht. Het was op dat moment een klein bedrijf met circa vijf man. De eigenaar wilde stoppen, misschien wilde ik het overnemen. Dat was negen jaar geleden, inmiddels is de omzet verachtvoudigd. De bruggen en kademuren in Amsterdam zijn heel slecht en wij helpen ze te vervangen met ons materieel van inmiddels zo’n 150 vaartuigen. We zijn explosief gegroeid en doen heel specialistische transporten. Zo staat er plotseling in hartje Amsterdam een kraan over de kade waardoor de kaden worden ontlast en al het verkeer doorgang heeft tijdens een langdurig bouwproject.’

Drijvende tuinen

‘Een jaar geleden zijn we Amsterdams Grachtenhout begonnen. Het kwam een beetje op ons pad. Behalve kranen en bouwmateriaal vervoeren we ook het sloopafval. Veel steen en ook veel hout, afkomstig van de oude palen onder de kaden. Dat hout werd altijd versnipperd en verbrand. Kan dat niet anders? In samenspraak met de gemeente maken we er nu drijvende tuinen van.

Vorig jaar organiseerden we zelfs een kunstroute met sculpturen van afvalhout of omgewaaide bomen. Deze projecten doen we met mensen met een beperking onder begeleiding. We hebben verschillende klussen voor hen, ook in de haven, zodat ze zo veel mogelijk leren en ook bijvoorbeeld hun heftruckcertificaat kunnen halen.’

Het verschil maken

‘Ook de leerlingen van de praktijkschool bloeien hier helemaal op. Het contact met die jongens en dames, vind ik het allerleukste. Het liefst zou ik zelf hun begeleider willen zijn. Er is altijd reuring. Het geeft zo’n goed gevoel, dat je een verschil kunt maken voor mensen die het niet zo makkelijk hebben. In de toekomst wil ik meer plekken creëren, zodat er een groep van dertig per dag kan werken en leren. Andere bedrijven in de haven kunnen hierop meeliften. In de haven is altijd genoeg werk.’

 Portret: Bianca Sistermans