Sommige dingen stralen misschien geen hoogwaardig ingenieurswerk uit, maat getuigen wel van denken als een ingenieur, stelt Rolf Hut. Deze maand: een slimmigheidje in het theater.

Is dat... een tuinhekjesklem?

Soms zie ik een ding waarvan ik direct zou willen uitschreeuwen: ‘Kijk dit! Wat is dit cool bedacht!’ – maar moet ik me inhouden. Nu bijvoorbeeld, omdat het ‘ding’ in kwestie onderdeel is van het decor van de voorstelling Hotel Wonderland. 

Het team dat ooit de escaperoom naar Nederland haalde, introduceerde met Hotel Wonderland het onderdompel­theater. Een avond lang loop je als toeschouwer door de verschillende ruimten van het decor, drankje in de hand, terwijl om je heen twaalf acteurs hun verhaal uitspelen. Het is een combinatie tussen een toneelstuk en een festival: terwijl je naar een scène kijkt, weet je dat er verderop ook een andere scène plaatsvindt die je mist. 

Alle verhaallijnen komen elkaar onderweg tegen

En dan zijn de acteurs bij wie jij staat, klaar en lopen elk een andere kant op. Je moet zelf beslissen met wie je meeloopt en welke verhaallijn je volgt, of dat je tussendoor even een hapje gaat eten.

Natuurlijk komen alle verhaallijnen elkaar onderweg tegen. Daar zorgen het script en zeker ook het decor voor. 

Eigenlijk is dat decor, waar je de hele avond doorheen loopt, een extra acteur. Het vertelt een groot deel van het verhaal. Kleine gangetjes en grote open ruimten, verstopte stukjes informatie en grote showstukken maken samen een droomachtige setting waarbinnen alles zich afspeelt.

Voor de decorbouwers van Studio Semaphore is een decor maken waar het publiek doorheen loopt en aan kan zitten, een extra uitdaging. Hoe zorg je ervoor dat alles mooi is en tegelijkertijd heel blijft? Hoe kun je garanderen dat onderzoekende gasten (Rolf...) niet je decor gaan verplaatsen waardoor het verhaal niet meer klopt?

Daar is het ‘ding’ in kwestie een geweldig voorbeeld van. Ik zeg niet wat, om het verhaal niet te verspesten, maar een onderdeel van het decor moet ergens in de show negentig graden draaien. Je wilt absoluut niet dat publiek daarna gaat proberen of het terug of verder kan draaien. Daarom dus een tuinhekjesklem.

Net buiten bereik van de langste gasten valt het draaiende element in de klem. Het kan dan niet meer bewegen totdat iemand met een ladder deze reset voor de volgende voorstelling. De draaiing komt waarschijnlijk omdat een elektromagneet aan (of uit) gaat en de controle daarvan komt waarschijnlijk vanuit het paneel dat ook het showlicht bedient, allemaal hightech, maar het vastzetten gebeurt met een tuinhekjesklem. 

Briljant. Net als de rest van de show trouwens. Toch is die in ieder geval voorlopig niet meer te bekijken. Treurig genoeg kwamen er te weinig bezoekers.


Tekst: Rolf Hut
Foto: Robert Lagendijk