Jij hebt het gevoelslezen van Spock uit Star Trek, krijgt columnist Marcel Möring af en toe te horen van zijn vrouw.  Maar achter zijn schrijftafel voelt hij juist heel veel.

Ik wilde eigenlijk beginnen met: De dode man ­beneden begint te ruiken. Een openingszin die je meteen in het verhaal trekt dat daarop volgt. Maar dit is geen verhaal en bovendien klopt het niet. Er is een dode man beneden, hij ligt daar in de koude expositieruimte onder ons appartement te wachten op de begrafenisondernemer. Maar hij ruikt niet.

Gisteren stopte eerst een politiewagen voor de deur, daarna een ambulance, nog een politiewagen en tenslotte een tweede ambulance. Hun aanwezigheid kwam niet onverwacht. De zoon van de eigenaresse van ons pand lag al twee weken in haar huis op de dood te wachten. Een zware tijd voor onze tachtigjarige buurvrouw die, als ik haar sprak, maar bleef zeggen dat het niet hoorde dat een moeder haar kind overleefde.

Intussen was ik bezig voor de zoveelste keer de roeimachine te de- en hermonteren. Tijdens de laatste poging ging er iets mis, waardoor de band met het handvat wel kon worden aangetrokken, maar niet vanzelf terugkeerde in de uitgangs­positie. Ik gaf de schuld aan de gebrekkige instructies die bij de nieuwe watertank en het koppelingsmechanisme zaten. Je kon nergens ontdekken wat links of rechts en voor of achter was, waardoor elke poging tot montage gepaard ging met gejaagd zoeken naar YouTubefilmpjes van andere bezitters van dit type machine. Omdat die niet waren geschoold in de techniek van het uitleggen, leverde dat teleurstellende resultaten op.

‘Ik probeer het nog één keer’, zei ik tegen mijn vrouw. ‘Als het dan nog niet lukt maak ik van het hout broodplanken.’

Kersenhout is het. Dat doet mij altijd denken aan de prachtige kersenhouten werktafel die ik in mijn late tienerjaren liet maken. Ik had een ruw ontwerp getekend en een meubelmaker zette die tafel in elkaar. Drie meter lang, een en al rossig glanzend hout. Een bijna sensueel meubelstuk. Ik woonde toen nog thuis en toen we gingen verhuizen bleek de tafel niet door het trapgat te kunnen. Een kennis van mijn vader, die even kwam kijken, had wel een oplossing. Die bleek een cirkelzaag te zijn. Ondanks mijn tegenwerpingen zetten hij en mijn vader die zaag in de tafel en toen ze klaar waren was het eens zo smetteloze blad veranderd in twee scheefgezaagde stukken hout die in splinters eindigden. Het is met die tafel nooit meer goed gekomen en een paar jaar later eindigde hij in de allesbrander. Dat lot wilde ik mijn roeimachine besparen.

Terwijl ik mij door al die filmpjes heen werkte, gingen mijn gedachten naar de laatste dode die ik had gezien, in een kist op een hevig brommende koelplaat. Wie was dat? Ik kon het me niet herinneren en ik vroeg mij af of dat kwam door mijn nogal pragmatische houding ten opzichte van dood en leven of doordat ik destijds verzeild was geraakt in technische vragen.  

Werkt zo’n koelplaat met een koudemiddel? Dat zou het gebrom verklaren. Kon dat niet stiller? Met een ventilatiesysteem op basis van droogijs?

Het gevoelsleven van Spock

Vragen, vragen die mij waren bijgebleven en onder­tussen was ik vergeten wie daar nu eigenlijk lag opgebaard.

Het is allemaal te wijten aan mijn onbedwingbare neiging om te willen weten hoe de dingen werken. Daardoor wordt mijn aandacht weleens afgeleid van de emotionele kant van het leven. Waarom mijn vrouw soms zegt dat ik het gevoelsleven heb van Spock (uit Star Trek, niet de kinderarts). Op haar opmerking dat iemand te jong is gestorven heb ik dan bijvoorbeeld geantwoord wat dan wel oud genoeg is en dat de statistiek zegt dat jeugd niemand vrijwaart van het noodlot.

Dat gebrekkige gevoelsleven – een verwijt waar ik het overigens helemaal niet mee eens ben: achter mijn schrijftafel voel ik juist heel veel – heeft er natuurlijk ook toe geleid dat ik met die eerste zin in mijn hoofd zit. Eerlijk gezegd popel ik van ongeduld om er mee aan de slag te gaan.

Maar ik moet een koppelingsysteem monteren zonder te weten wat links of rechts is, daarbij niet geholpen door een Amerikaan die het hele zootje in vijf minuten monteert en het probleem in ­kwestie voortdurend met zijn lichaam afdekt. En nu is de playlist op mijn telefoon ook nog aanbeland bij Monty ­Pythons Always look on the bright side of life.

Deze maand verscheen Mordechai, Marcel Mörings jongste roman over een schrijver met onstilbare honger naar vrijheid.
Beeld: Depositphoto