‘Duurzame luchtvaart is net zo iets als diervriendelijk vlees. Het bestaat helemaal niet. Mooie verhalen, maar helaas geen waarheid.’

Het zijn niet mijn woorden, maar die van een woordvoerder van Extinction Rebellion (XR) op LinkedIn. Hij ging tekeer tegen een Nederlandse ondernemer die pioniert met elektrische vliegtuigjes en onder meer een vliegschool met elektrische tweezitters runt – ik had hem net geïnterviewd (en later mocht ik meevliegen, waarover ik schreef).

De XR-woordvoerder raasde door, niet gehinderd door veel kennis van zaken. Langeafstandsvluchten op elektriciteit zijn onmogelijk, zei hij. Dat klopt, zei de ondernemer, maar voor kortere afstanden komen verschillende bedrijven binnen een paar jaar met elektrische toestellen. Klein beginnen, en dan kijken hoe ver we kunnen komen met steeds betere batterijpakketten en lichtere constructies.

‘Ik geloof ook dat de luchtvaartsector veel duurzamer te maken is’, mengde ik me in de discussie. Ja, maar de natuurkunde zegt dat het niet kan, zei de XR-woordvoerder, en hij gooide er een formule tegenaan. Vliegen is nu eenmaal een fossiele activiteit en welk deel daarvan begreep ik dan niet? ‘Ga toch weg met je elektrische fantasievliegtuigen.’

Prima om het niet met me eens te zijn, maar die toon? Alsof niemand er iets van begrijpt behalve Extinction Rebellion. Dus daarom nog maar een keer voor de slecht geïnformeerde XR-woordvoerder achterin de zaal: vliegen op elektriciteit is geen luchtfietserij, het kan gewoon. Tweezitters vliegen al rond en er staat een hele zwik bedrijven te trappelen om vergelijkbare en zelfs grotere toestellen goedgekeurd te krijgen. Dat is geen dromerij, maar simpelweg innovatie. Batterijen krijgen steeds meer inhoud, materialen worden lichter, elektromotoren efficiënter. Aan de horizon lonkt een toekomst met vliegtuigen op waterstof. ‘Ja ja, in de toekomst. Hou toch op met die fabels’, pruttelde XR nog wat na.

Dat belerende toontje van milieuclubs stoort me wel vaker. Laatst stelde ik op X een andere XR-woordvoerder een vraag over zijn bewering dat een bosbrand zeker te wijten was aan klimaatverandering. Die werd ook meteen vervelend. Terwijl ik als techniekjournalist – en bezorgde burger – eigenlijk gewoon de doelen van XR onderschrijf.

Door de duurzame innovaties van ingenieurs van zich af te duwen, schieten deze activisten zichzelf volgens mij in de voet. We willen toch eigenlijk allemaal hetzelfde? Ingenieurs pakken het graag constructief aan: wat is het probleem en hoe lossen we dat zo effectief mogelijk op?

En wat zou meer zin hebben voor het klimaat? Een snelweg blokkeren? Of als ingenieur of wetenschapper al je energie en tijd steken in het werken aan constructieve oplossingen tegen klimaatverandering? Dus waarde activisten, volg een ingenieursopleiding! Kom (mee)werken aan de oplossingen die we zo hard nodig hebben om dit land te verduurzamen.


Deze column verscheen eerder in het februarinummer van De Ingenieur. Probeer ons eens uit, neem een proefabonnement!


Openingsbeeld: Twee elektrische vliegtuigjes worden op traditionele wijze welkom geheten op Maastricht Aachen Airport. Foto Electrifly