Je kunt van global warming zeggen wat je wilt, maar het heeft zijn voordelen. En dan bedoel ik niet dat we over een eeuw een Costa del Hoek van Holland hebben. Veranderende wind, golfafslag, smeltende permafrost en terugtrekkende gletsjers leggen archeologische vondsten bloot die we waarschijnlijk op geen enkele andere manier hadden ontdekt. Denk aan Ötzi en aan vliegtuigen die lang geleden zoekraakten in berggebied, maar ook steentijdnederzettingen op Schotse eilanden. Voor wie geïnteresseerd is in archeologie, wordt het alleen maar beter als de wereld opwarmt.

Ik wilde vroeger archeoloog worden en trok er met hamer en beitel op uit om in zandafgravingen fossielen te zoeken. Andere jongens hadden al vriendinnetjes. Tegenwoordig kan ik het plaatsen in
mijn ideeën over cultuur en ontwikkelingen, waar we vandaan komen en hoe dat ging, maar destijds was het waarschijnlijk de ontdekking van het verborgene, een wereld die niet meer zichtbaar was,
maar toch niet verdwenen.

Voor wie geïnteresseerd is in archeologie, wordt het alleen maar beter als de wereld opwarmt

Misschien beginnen veel beroepskeuzes zo: met romantiek. Hoewel ik er niet zeker van ben dat dat ook voor accountants geldt. Misschien doen zij het uit zelfopoffering.

Wat verdwenen is, maar toch niet weg. Zou de weigering om te accepteren dat vlucht MH370 zoekraakte, waarschijnlijk neergestort in de Indische Oceaan, daar ook iets mee te maken hebben? Of speelt daar ook het geloof mee in de onfeilbaarheid, of overschatting van de mogelijkheden van de techniek?

Pas geleden dacht iemand die op Google Maps naar sporen van aliens speurt, ’m te zien onder golven voor een idyllisch strandje. Het rumoer was van korte duur, tot iemand er het meetinstrumentje
van Google Maps bijhaalde en uitrekende dat de Boeing 777 dan ongeveer zo groot als een caravan zou zijn.

Nu wordt er ook een crowfundingproject opgestart om het vliegtuig op een andere plek te zoeken dan waar de schepen van Fugro hun instrumenten heen en weer slepen.

Het is blijkbaar moeilijk om te accepteren dat zo’n groot toestel onvindbaar is, zelfs als je weet dat de Indische Oceaan nog veel en veel groter is. Een voormalig ambtenaar van de Amerikaanse National Transportation Safety Board omschreef het dilemma (klein vliegtuig, grote oceaan) als volgt: ‘Het is alsof je een pijltje naar de kaart gooit en zegt dat we daar moeten kijken.’

Het is alsof je een pijltje naar de kaart gooit en zegt dat we daar moeten kijken

Dat we toch zoeken heeft niet veel te maken met de harde realiteit van wis-, meet- en natuurkunde, maar vooral met hoop. We willen vooral niet dat ons later wordt verweten dat ‘hullie van de overheid’ weer niets deden.

Veel dingen worden daarom gedaan. Neem het plan van de Tweede Kamer om opsporing van en boring naar schaliegas tot 2023 te verbieden. Onder Nederlandse wetgeving, waar de mijnbouwwet even duidelijk is als het toezicht streng, zijn er voldoende garanties dat je veilig kunt exploreren en waarschijnlijk ook winnen. De technieken die worden toegepast verschillen niet of nauwelijks van die bij  gewone gaswinning.

Als het eenmaal op tv is geweest en slecht uitgelegd, kun je het verhaal niet meer rechttrekken

Maar rond schaliegas is een verhaal ontstaan. Een voornamelijk Amerikaans verhaal, omdat de regulering daar zo losjes is dat elke cowboy met een boor zo’n beetje zijn gang kan gaan. En dus denken mensen aan kranen waaruit brandend water komt, want dat hebben ze op tv gezien. Dat ging niet over schaschaliegas, maar over methaan dat in het drinkwater kwam. Schaliegasboringen hadden daar niets mee te maken. Maar als het eenmaal op tv is geweest en slecht uitgelegd, kun je het verhaal niet meer rechttrekken.

En de politiek, die ook niet beter weet en vaak ook niet beter wil weten, maakt de borst breed voor het burgerbelang en ontkent de wis-, schei- en natuurkundige werkelijkheid. Schaliegas
is nu zo gevaarlijk geworden dat er over denken al bijna de voorbereiding van een terroristische daad is.

Voor wie er meer over wil weten: lees het spannende boek dat voormalig columnist van De Ingenieur Remco de Boer over de schaliegasaffaire in Nederland schreef. Een je reinste thriller.

Schaliegas is nu zo gevaarlijk geworden dat erover denken al bijna de voorbereiding van een terroristische daad is

Behalve denken dat iets ‘zo’ is , kun je natuurlijk ook denken dat iets niet bestaat. Zie de aanloop van de Amerikaanse verkiezingen, waarin geen enkele Republikeinse kandidaat gelooft in global warming. Wel in God, allemaal, maar niet in keiharde cijfers.

Waaruit maar weer blijkt dat het beste verhaal altijd wint.

En daarom ben ik dan weer blij dat ik schrijver ben, in plaats van ingenieur.

 

Marcel Möring is schrijver. Hij debuteerde in 1990 met de roman 'Mendels erfenis'. In 1993 won hij met de roman 'Het grote verlangen' de Ako Literatuurprijs. Zijn roman In Babylon kreeg in 1998 de Gouden Uil