Steven van Roon leidt het Robotics Center aan de Universiteit Twente en is de motor achter de ontwikkeling van een bionisch been. In november rende hij op eigen benen 120 kilometer door de Jordaanse woestijn. De Ingenieur sprak hem eerder dit najaar.

‘Ik loop al sinds 2018 met dit idee. Een paar jaar ervoor rende Marlou van Rhijn op haar blades de honderd meter precies twee seconden langzamer dan Dafne Schippers. Dat verschil moet toch op te lossen zijn, dacht ik. Concreet zijn we sinds de zomer van 2023 bezig met Mission I.A.M.: het ontwikkelen van een bionisch been waarmee de drager kan meedoen aan de Marathon des Sables in 2030, een meerdaagse hardloopwedstrijd van 250 kilometer dwars door de woestijn in Zuid-Marokko.

Met opzet hebben we zo’n ambitieus doel gekozen. Door de lat hoog te leggen, raken mensen extra gemotiveerd, dat merken we nu al. Studenten willen graag op dit project afstuderen. Als we over een paar jaar succes hebben, is dat ook hun succes. Als we de technologie in zo’n extreme omgeving werkend krijgen, dan lukt het bovendien zeker ook in de rustige dagelijkse omgeving. Doen wat onmogelijk lijkt, is precies waar we moeten beginnen om dat te realiseren.

Het bionische onderbeen waaraan we werken, pikt de signalen van de zenuwen in het onderbeen op. Bij wie een onderbeen mist, werken die zenuwen vaak nog goed. We denken nu aan mechanismen die nabootsen hoe een menselijke voet werkt, dus die ook razendsnel kunnen compenseren als de drager over een schuine steen loopt, of een helling op loopt.

Het moet een menselijk verhaal worden waarin twee verhaallijnen samenkomen: dat van de vindingrijke techneut en dat van de ambitieuze sporter

'Steven van RoonRobotics Center UTwente

Ik liep al wel eens hard, maar niet zo intensief als ik nu train. Hardlopen door het mulle zand, met tien kilogram op de rug. Het zal moeilijk worden. Ik reken op allerlei pijntjes, blaren, zand overal waar het maar kan komen. Maar ik wil daar ook niet te veel over nadenken. Natuurlijk train ik veel en bereid ik me goed voor, maar ik wil het ook gewoon gaan ervaren straks. Het gaat me niet om een bepaalde eindtijd. Het belangrijkste is dat ik de race uitloop. Onderzoekers en studenten bouwen nu sensoren die ik ga dragen om zoveel mogelijk data te verzamelen. Geen data betekent stilstand en het gaat erom vooruitgang te stimuleren.

Mijn wedstrijd vindt begin november plaats. Het wordt nog een race tegen de klok om die sensoren op tijd af te hebben. Laatst probeerde ik een prototype van een sensor uit op de zandverstuiving bij Ommen. Kwamen we daar aan, bleek het ding niet te werken. Gelukkig had de student die de sensor had gebouwd, hem snel alweer aan de praat.

Met Mission I.A.M. pakken we het anders aan dan gewoon is in de wetenschap. We proberen het niet te doen met subsidies en beurzen. Het aanvragen daarvan duurt ons veel te lang. In plaats daarvan kiezen we voor sponsoring door bedrijven en voor het vertellen van ons verhaal via populaire mediakanalen. Denk aan sponsoring door Nike en een Netflix-documentaire. Daarom filmen we bijna alles wat we doen ook zelf. Het moet een menselijk verhaal worden waarin twee verhaallijnen samenkomen: dat van de vindingrijke techneut en dat van de ambitieuze sporter. Allemaal om de vooruitgang en ontwikkeling van de technologie te pushen.’

Portret: Bianca Sistermans