Cathrien Ruoff is verpakkingsontwerper en docent-onderzoeker aan de Hogeschool van Amsterdam. Ze bindt de strijd aan met ‘plofverpakkingen’ en wil studenten en docenten overtuigen anders na te denken over verpakken. 

‘Ik geloof niet in het recyclen van verpakkingen, maar in rethinking, want daar kun je impact mee maken. Daarvoor moet je terug naar de behoefte van de consument: die wil een fris en schoon huis en koopt daarom bijvoorbeeld natuurazijn. Moet daar wel water in? Dat hebben we toch allemaal in huis. Een verpakking mag best slimmer. Ik wil van alle plofverpakkingen in de supermarkt af, waarin onnodig veel lucht en water worden vervoerd. Ik geloof daarom in shampooblokken en limonadeconcentraat. Mijn missie is om Coca-Cola net zo lang te kietelen tot ze geen halveliterflessen meer verkopen. Veel mensen gooien de helft gewoon weg, en daarvan is de milieu-impact veel groter dan van het deel dat je opdrinkt. We leven nu alsof er drie planeten zijn. Er is ontzettend veel uitval in de keten van productie tot consumptie. Er liggen dus nog heel veel kansen om het beter te doen.’ 
 

Doelen & Drijfveren
De wereld een beetje beter maken, dat is de ambitie van veel ingenieurs. Lees hun persoonlijke verhalen in het dossier Doelen & Drijfveren.


Zaadje geplant

‘Ik studeerde industrieel ontwerpen aan de TU Delft. Tijdens mijn afstudeerstage bij de margarinefabriek van Unilever werkte ik aan een nieuwe wikkel voor BlueBand. Daar leerde ik hoe je creativiteit kunt inpassen in innovatietrajecten. Ik organiseerde brainstormsessies waarvoor ik mensen letterlijk van straat plukte. De hoogleraar en mensen van Unilever zaten er ook bij. Heel leuk en effectief. Het milieu speelde toen nog geen enkele rol. Maar van huis uit zat dat er toch diep in. Mijn vader heeft als marketingvrijwilliger het Wereld Natuur Fonds in Nederland groot gemaakt. De natuur was zijn grote liefde. Ik vond dat vroeger behoorlijk stom en was bezig met sporten en sociale dingen. Maar toch is er toen een zaadje geplant.’

 

Vind je dit een leuk artikel? Abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.

 

Hoofd op hol

‘Dat zaadje ontkiemde in mijn tweede baan bij het Innovatiecentrum in de jaren negentig, waar ik het midden- en kleinbedrijf hielp om minder milieubelastende producten te ontwerpen. Die bedrijven zagen strengere milieuwetgeving op zich af komen en moesten wel veranderen als ze wilden overleven. Daarna werkte ik onder andere aan een verpakkingsconvenant met een cluster van zeshonderd midden- en kleinbedrijven en was ik zelfstandig consultant. In 2011 werd ik gevraagd om gastlessen duurzaam verpakken te geven aan de Hogeschool van Amsterdam. Ik mocht het jaar erna terugkomen en werd gevraagd om mee te denken over het curriculum. Ik bleek in de wieg te zijn gelegd voor het onderwijs. Ik vind het echt leuk en het inspireert me. Na jaren thuiswerken is het heel fijn om weer tussen industrieel ontwerpers te zitten en al die studenten die snel hun hoofd op hol laten slaan door nieuwe ideeën.’ 

Ik zaai een heel klein plantje in de hoop een beetje impact te maken.

Bestaansrecht

‘Samen met een collega heb ik een tweedejaarsvak opgezet, waarin we duurzame maaltijdverpakkingen voor de luchtvaartsector ontwerpen. Al vijf jaar lang doen partijen zoals KLM en TUI daaraan mee. Ik word er heel blij van. Bij de eindpresentaties zie je dat studenten het begrepen hebben. Dat geldt ook voor de minor Wereld van Verpakken, waar we in interdisciplinaire teams samen met bedrijven kijken naar behoefte, ketendenken, aankoop- en wegwerpgedrag, kunststofrecycling en het maken van CO2-berekeningen. Ook nieuwe verdienmodellen voor bedrijven komen aan bod. Toen ik in het onderwijs begon visualiseerde ik me hoe het eruit moest zien en nu staat het er gewoon. Daar ben ik heel trots op en het geeft mij bestaansrecht. Ik wil samen met studenten en bedrijven kijken hoe je naar die ene planeet komt. Ik zaai daarvoor een heel klein plantje in de hoop een beetje impact te maken.’ 


Tekst: Amanda Verdonk
Foto: Bianca Sistermans