Hoogleraar computerwetenschappen Vanessa Evers maakt zich klaar voor een sabbatical - maar die zal het tegenovergestelde zijn van het een tijdje wat rustiger aandoen.

We gaan emigreren naar Singapore. Nu ja, voor een jaar dan; een sabbatical, zoals dat heet. Ik heb dat woord moeten opzoeken, want wat het precies betekende, wist ik niet. Ik begreep het als ‘overspannen wetenschapper gaat elders de batterij opladen’. Dat blijkt aardig overeen te komen met de betekenis die ik vond op de site spiritueel-woordenboek.nl. ‘Het begrip sabbatical stamt uit het Oude Testament van de Bijbel’, stelt deze bron, en betekent ‘een rustpauze na een periode van hard werken. In onze moderne tijd heeft het de betekenis van een overdenkingsperiode tussen twee levensfasen’. Het klinkt als een relaxte vakantie: geen onderwijs, geen rat race om beurzen, maar gewoon een tijdje inspiratie opdoen, diepzinnige gesprekken voeren en een boek schrijven. 

Had ik maar eerder gebladerd in het spiritueel woordenboek, want mijn sabbatical heeft helemaal niets weg van een vakantie, maar eerder van een eindexamenjaar, sukkel die ik ben. Een top drie van wat je nooit hoort te doen op een sabbatical, maar waar het bij mij faliekant misgaat.

Wat is succes? Wat mij betreft: minstens één stap in de richting van de wereld redden met wetenschap en technologie

Eén. Ik ga een zware klus aan, het onmogelijke proberen: een nieuw instituut oprichten in een omgeving met een totaal andere werk- en leefcultuur. Het heet het Nanyang Institute of Science and Technology for Humanity (NISTH). Nu moet dat in een jaar wel tot een succes kunnen worden gebracht, maar wat is succes? Wat mij betreft: minstens één stap in de richting van de wereld redden met wetenschap en technologie. En dan bedoel ik alle wetenschap, want voor ons techneuten ligt de heilige graal in de alfawetenschappen. Als we de maatschappij willen veranderen, zullen we als de donder heel hard moeten gaan samenwerken of zelfs fuseren met de geesteswetenschappen. Waarom? Omdat innovatie vooral culturele, maatschappelijke en sociale verandering is.

Twee. We gaan met zijn allen: het hele gezin plus hond en kat. Alleen de pony van mijn dochter laten we thuis. Wat een ramp. Je kinderen en huisdieren dat land in importeren blijkt een grotere klus dan een instituut oprichten. De kafkaëske bureaucratie betekent dat we nu eigenlijk nog niet zeker weten of we wel gaan.

Ik ben al drie keer op afstand in de problemen gekomen met mijn sabbaticalbazen

Drie. Naar een land gaan waar je eigenlijk geen grote mond mag hebben, terwijl je die wel hebt. Pas na de ­zomer begin ik er, maar ik ben al drie keer op afstand in de problemen gekomen met mijn sabbaticalbazen dankzij mijn liberale en/of feministische meningen. Kortom: hoort u niet meer van mij na deze column, dan wordt het tijd om een diplomatieke missie naar Singapore te sturen. 

Gelukkig zit in Singapore misschien wel de beste ambassadeur die ons land te bieden heeft: Margriet Vonno. Zij zet zich 100 % in voor de Nederlandse zaak op het gebied van wetenschap en technologie. In Zuidoost-Azië gebeurt momenteel veel; juist daar kun je het nodige veranderen op het gebied van duurzaamheid, armoede, veroudering en openheid. Door wetenschap en technologie voor het goede in te zetten, hoop ik dat het effect op de rest van de wereld groot zal zijn. Fingers crossed en wordt vervolgd.

Vanessa Evers is hoogleraar computerwetenschappen en directeur van de Human Media Interaction Group van de Universiteit Twente.