Met een gewone printer van 60 dollar kun je verborgen boodschappen printen die alleen met speciale straling te zien zijn. Dat kan handig zijn voor geavanceerde watermerken of het versturen van geheimschriften.


Een team van de Amerikaanse University of Utah bedacht een manier om zogeheten metamaterialen (door mensen gemaakte materialen met ongewone eigenschappen die niet in de natuur voorkomen) met een gewone printer te printen. Met een inkt die koolstof- en zilverdeeltjes bevat printten ze afbeeldingen door deze op te bouwen uit staafjes van een paar honderd micron breed en ongeveer een millimeter lang. Een toepassing van die vondst was tot nu toe echter lastig te bedenken. Inmiddels hebben de onderzoekers iets gevonden: je kan die deeltjes in een patroon afdrukken zodat ze informatie bevatten.

De geprinte deeltjes reageren namelijk op terahertzstraling (straling met een golflengte tussen de 0,1 en 1 mm). Het geprinte materiaal is geleidend, en afhankelijk van de verhouding tussen zilver en koolstof verandert het geleidend vermogen. Door vervolgens terahertzstraling door het geprinte raster te sturen krijg je een kaart van verschillende geleidingsniveaus. Die niveaus kunnen met een sleutel omgezet worden in informatie.
 

Goedkoop

Normaal is het printen van geleidend materiaal lastig. Een goedkope inkjetprinter (60 dollar) kan laagjes metaal printen, maar dat is een traag proces omdat elk laagje moet opdrogen en de printer heel voorzichtig volgende laagjes moet opbouwen. Bij de zilver-koolstofdeeltjes is dit geen probleem, omdat de verhoudingen tussen de geleidende vermogens van de deeltjes op de print afhangt van de verhouding en niet van de hoeveelheid laagjes. Daardoor is het plotseling mogelijk met een goedkope printer. De resolutie van een print neemt wel toe met duurdere printers.
 

Resolutie

De onderzoekers printten verschillende QR-codes in zilver en koolstof. Die codes zijn 72 x 72 pixels groot. De codes werden vrijwel allemaal succesvol uitgelezen met behulp van terahertz-straling. Het enige nadeel: de codes zijn klein en daardoor bevatten ze maar weinig informatie. De onderzoekers hopen de individuele 'letters' in de code kleiner te maken, zodat er meer informatie in een pixel past. Uiteindelijk willen ze alles zo klein maken dat zelfs zichtbaar licht gebruikt kan worden om de code te lezen.