Zullen we in de toekomst minder gaan reizen omdat we elkaar in de metaverse kunnen ontmoeten, vraagt columnist Vanessa Evers zich af.
Op het moment van schrijven maken we ons op om naar Nederland te komen. Het is twee jaar geleden dat we voor het laatst Singapore uit zijn geweest en we duimen dat het deze keer gaat lukken.
Het gebrek en de overvloed aan (tegenstrijdige) informatie is gekmakend. Je mag Nederland in wanneer je bent gevaccineerd en een negatieve PCR-test van niet ouder dan 48 uur kunt overleggen. Wanneer je echter uit very high risk-countries komt – Singapore staat op de lijst – dan is de uitzondering voor gevaccineerden niet geldig.
Krampachtig zoek ik naar informatie of we nu wel of niet in zelfquarantaine moeten. Covidcertificaten heb je nodig, maar hoe krijg je die? Je moet een afspraak maken bij de GGD en daar je Singaporaanse certificaten laten inspecteren, maar hoe kom je het land dan binnen zonder door Nederland goedgekeurde certificaten? De PCR-test mag ook een ART-test zijn maar dan alleen hooguit 24 uur oud; is dat bij instappen of 14 uur later bij aankomst in Nederland?
O wacht, toch alleen met PCR. En moet deze maximaal 48 uur of 72 uur oud zijn? Daar ik een volle baan heb in Singapore en projecten in Europa en Nederland in de avond doe (bij jullie ochtend), draai ik langzaam maar zeker door.
Dan maar het veilige voor het onveilige nemen en in Singapore blijven? Maar we hebben onze familie al twee jaar niet kunnen zien of vasthouden, dus we willen echt. Sinds de coronacrisis ons heeft laten zien dat het helemaal niet nodig is om continu van hot naar her te vliegen, voelt het nog verwender dan normaal om het vliegtuig naar Nederland te pakken.
De mogelijkheid om ergens te zijn en het voelt, ruikt en proeft alsof je er echt bent
Voor covid reisden we ons allemaal suf, niet alleen ‘even weg’ of ‘zonvakantie’ maar ook om de wereld te zien, ervaringen te hebben. Wie wil niet eens in zijn leven op de Galapagoseilanden zijn geweest, Venetië bezoeken of de Incaruïnes hebben gezien? Ware het niet dat het zo slecht is voor het milieu, de natuur en het cultureel erfgoed.
Daarom wacht ik op de metaverse, niet de creepy ‘we gaan je realiteit bepalen en je hele leven wordt geleefd in een filterbubbel’ van Mark Zuckerberg, maar de mogelijkheid om ergens op aarde te zijn en het voelt, ruikt en proeft alsof je er echt bent.
Op de Universiteit Twente zijn we samen met TNO ook met onderzoek hiernaar bezig, net als op Nanyang Technological University. Terwijl je niet bij elkaar bent, proberen we ‘samen iets maken’ toch echt te laten voelen.
Daar komt heel wat bij kijken. Het moet eruit zien alsof je echt op die andere plek met je werkpartner samen bent, dus virtual reality is nodig. Ook moet je daar dingen kunnen aanraken en voelen, dus haptische interactie is essentieel.
Je werkpartner moet jou kunnen zien op je werkplek en dat kan met augmented reality. Ook moet je op die plek naar iets toe kunnen lopen en dingen kunnen pakken dus de augmented reality wordt gecombineerd met een robot waarop jij inlogt, zodat je ook daar een lichaam hebt.
De afstand zorgt ervoor dat er een vertraging is, hoe klein ook, dus met AI moeten we voorspellen wat jij gaat doen, zodat wanneer je aanstalten maakt om een boek te pakken, het direct zonder vertraging in gang gezet kan worden op de verre locatie.
Gaaf? Dacht het wel! Als we kunnen reizen in de metaverse, gaan we dan nog steeds naar Nederland met de kerst?
Tekst: Vanessa Evers, directeur van het Institute of Science and Technology for Humanity in Singapore
Beeld: Depositphotos
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.