Wie lang achter de computer zit, zakt onvermijdelijk een beetje in elkaar. Mogelijk gevolg: een zere rug. Onderzoekers van de Universiteit Twente hebben hier wat op bedacht: een vest dat op je rug samentrekt zodat je automatisch je houding corrigeert.

‘Het vernieuwende is dat we voor feedback geen vibrerende motortjes of sensoren gebruiken, zoals nu vaak het geval is’, vertelt dr.ir. Geke Ludden, verbonden aan de opleidingen creative technology en industrial design. ‘Er bewegen stukjes stof naar elkaar toe zodat het lijkt alsof je een duwtje krijgt.’

 

Vierkantjes

Ludden ontwierp het vest samen met textiel- en modeontwerper Hellen van Rees en dr. Angelika Mader van de Universiteit Twente. Uitgangspunt was een textielontwerp van Van Rees: een ‘paneel’ van losse vierkantjes van gerecycled textiel die bij de hoekpunten zijn verbonden.

Mader en Ludden kwamen op het idee met kleine motoren aan deze structuur te trekken zodat de vierkantjes naar elkaar toe bewegen. Dit samentrekken gebeurt pas als de rug te veel is gekromd. ‘Twee versnellingssensoren bovenin het vest bepalen dat door de hoek tussen de vierkantjes te meten’, aldus Ludden. ‘Qua technologie is het dus redelijk simpel.’

Exotisch

Het min of meer uit nieuwsgierigheid begonnen experiment is inmiddels uitgegroeid tot een serieus onderzoeksproject. ‘Feedback om gedrag te veranderen, zoals appjes, geluidsignalen en grafiekjes en tabellen, leidt vaak enorm af. En dat geldt ook voor ‘intuïtieve feedback’, zoals trilsignalen’, vertelt Ludden. ‘Gaandeweg werd duidelijk dat onze ‘aai/duw-beweging’ een andere ervaring oplevert en wellicht (veel) minder storend is. Deze hypothese gaan we nu toetsen.’ 

De onderzoekers willen daarnaast het effect van het vest op houdingscorrectie vaststellen. ‘We hebben al een kleine test gedaan onder studenten, met positieve resultaten: ze zeiden allemaal dat ze het nodig hadden.’

Verder moeten de vierkantjes misschien schuil gaan onder een kledingstuk. Respondenten gaven aan dat ze het alleen thuis zouden dragen. ‘Het ziet er wellicht iets te exotisch uit. Dus daar gaan we ook nog naar kijken.’

 

tekst Jeroen Akkermans
foto's Universiteit Twente