Een universele maat voor online bestellingen: die zou columnist Marcel Möring een hoop miskopen besparen.
 

De set lijmklemmen kwam in een fijn koffertje met een rode handgreep en metalen sluitingen.

‘Weer een koffertje?’, zei mijn vrouw, die op de een of andere manier het idee heeft dat ik die spullen voor mijn plezier koop.

‘Van de Lidl’, zei ik, om duidelijk te maken dat ik wel degelijk op de kleintjes let.

Ik ben sinds een maand of wat lid van de Lidl, wat betekent dat ik de app op mijn iPad heb geïnstalleerd en nu elke week kijk wat nog meer goedkoop is. Daarbij gesteund, moet ik zeggen, door het enthousiaste advies van andere knutselaars en doe-het-zelvers op internet die hoog opgeven van de prijs-kwaliteitverhouding. Wie ben ik dan om niet nog een koffertje te kopen?

Het was wel erg klein. Kleiner dan ik had verwacht. Toen ik het opende begreep ik waarom. ­Zelden in mijn leven als man met twee rechterhanden zulke kleine lijmklemmen gezien.

‘Schattig!’, zei mijn vrouw.

Ik gromde wat. Schattig, misschien. Maar wat moest ik er mee? De inhoud van dit koffertje leek me meer iets voor de inventieve BDSM-beoefenaar.

Wat heb je gekocht, schat?

Tepelklemmen van de Lidl!

Het werkstuk dat ik met die klemmen vast wilde zetten was groter dan het koffertje.

‘Wist je dat ze zo klein waren?’, zei mijn vrouw.

Ik schudde mijn hoofd. Het was een geval van ‘het oog is groter dan de maag’ geweest, zoals wel vaker als ik iets online bestelde.

Ik heb potjes verf laten komen waarmee je net een Dinky Toy kunt lakken, maar niet de stoel die ik onderhanden wilde nemen.

Overigens is het tegenovergestelde ook gebeurd. Zo zit ik hier nog altijd met twee enorme zakken carnaubavlokken, terwijl ik een paar houten objectjes wilde waxen.

Als ik ooit het loodje leg en mijn kinderen het huis komen uitruimen, kunnen ze geen ­chocola maken van de nalatenschap. ‘We hebben hem niet echt gekend’, zullen ze zeggen. En: ‘Wat ging er in hem om?’

Of misschien: ‘Hij was net zo raar als we altijd al dachten. Wat moet een mens met twee kilo carnaubavlokken en zulke kleine lijmklemmen? Zou hij aan BDSM hebben gedaan?’

Ik moet een briefje in mijn doos met ‘Belangrijke Documenten’ leggen om alles te verklaren: ‘Ik was niet goed in online bestellen.’

Als bewijs kan ik aanvoeren dat in mijn kledingkast twee broeken liggen die ik vol goede hoop liet komen om te ontdekken dat ze veel te kort waren. De goede maat, maar op de een of andere manier is er in het kledingatelier in Vietnam iets misgegaan met het tailleren van de pijpen.


Het leven is er niet makkelijker op geworden sinds mijn moeder niet meer met mij naar de kleermaker gaat

Of het is mode, dat kan natuurlijk ook. Hoe dan ook: ik kon het online niet zien en nu liggen ze hier al vijf jaar ‘nieuwe broek’ te wezen.

‘Je kunt dingen terugsturen, pap’, zegt mijn dochter, die alleen maar online koopt.

Ik weet het, maar dat maakt zo’n ondankbare ­indruk. Ik heb zelfs in fysieke winkels al moeite om iets niet te kopen als ik het heb gepast. Ze hebben het voor je uit het rek gehaald, of erger nog: uit het magazijn. ‘Het laatste exemplaar, ik moest er voor op een hele hoge ladder klimmen en ik bloed nu een beetje omdat ik ben gevallen.’

En dan kom ik in het pashokje tot de conclusie dat dit het niet is? Nee. Dus ik kom thuis met spullen die ik nooit draag en die mijn dochter dan weer vermaakt zodat zij er iets aan heeft. Het is circulair, maar dan anders.

Het leven is er niet makkelijker op geworden sinds mijn moeder niet meer met mij naar de kleermaker gaat. Dat is wel heel erg lang geleden en daar gingen we trouwens alleen heen omdat ik als kind model was. Aan het begin van elk modeseizoen showde ik de nieuwe jongenskleding, op een plankier, voor een zaal van verrukte dames die ook wel zo’n model­­jongetje hebben wilden.

Ik heb een oplossing voor het probleem. Winkels zouden naast elk artikel een object moeten leggen waarvan iedereen de grootte onmiddellijk herkent, iets dat altijd dezelfde maat heeft.

Een banaan? Ik voel er wel iets voor om de banaan tot universele maat voor digitale aankopen te maken.

Knollen en citroenen kan ook, maar ik denk dat de middenstand daar weinig voor voelt.


Tekst: Marcel Möring
Foto: Harry Cock