We weten allemaal wat er van ons wordt verwacht, maar toch doen we het niet, schrijft columnist Vanessa Evers.

Het academische jaar is weer begonnen. Grofweg tienduizend studenten zijn gestart aan een van de technische universiteiten: allemaal toekomstige abonnees van De ­Ingenieur natuurlijk.

\Met elkaar staan al die nieuwe studenten voor de haast onmogelijke opgave de mensheid te redden: uitstoot van stikstof en CO2 naar nul, auto’s, containerschepen en vliegtuigen rap op waterstof, alternatieve energiebronnen per ommegaande opschalen, ondersteuningstechnologie voor zelfstandig ouder worden ontwikkelen en zo het tekort in de zorg opvullen, water- en voedseltekorten oplossen, etc.

De studenten hebben vijf jaar om zich te scholen en dan nog drie voor het oplossen van al deze problemen. Want zo rond 2030, weten we inmiddels, hebben we het keerpunt wel bereikt.

Hoe gaan wij als gesettelde generatie deze jonge mensen helpen? Op de een of andere manier moeten wij de boel zo stabiel mogelijk houden om zo wat extra tijd voor hen te kopen. Politiek stabiel, economisch stabiel, sociaal stabiel, ecologisch stabiel. 

We weten allemaal wat er van ons 
wordt verwacht, maar toch
doen we het niet

Dus wat houdt dat in voor de gewone m/v/x van middel­bare leeftijd en ouder? Zonne­panelen aanschaffen, niet meer vliegen, elektrisch rijden (veel liever nog per fiets of met het openbaar vervoer), van het gas af, afval scheiden, bewust consumeren van lokaal geproduceerde producten, geen vlees eten (of heel weinig en heel bewust), het huis isoleren, warme sloffen en een dikke trui aan deze winter, hard werken, veel vrijwilligerswerk doen en verstandig ons democratische recht gebruiken voor optimale politieke, sociale en economische stabiliteit.

Ik schreef het hier al eens eerder: we weten allemaal wat van ons wordt verwacht om een planetaire catastrofe te voorkomen, maar toch doen we het niet. Onze houding is er een van: ‘We gaan er toch aan dus dan maar een laatste hedonistisch feestje.’ ‘Mijn zonnepaneel maakt heus het verschil niet.’ ‘Als het echt zo urgent is, zal de regering wel ingrijpen.’ ‘Zeur niet aan mijn kop! Ik kom nauwelijks rond, mijn gezondheid is beroerd, dus kom bij mij niet aanzetten met hybride auto’s.’ 

We denken (terecht) dat als er een ramp in slow motion gaande is, onze overheid en overheden wereldwijd radicaal ingrijpen. Vooral de regeringen die we hebben gekozen want zij vertegenwoordigen ons en onze belangen. Helaas betekent ingrijpen allerlei maatregelen en keuzen die de kiezer niet wil. Regeringen zijn of bang niet de wil van de kiezer te volgen of hebben de capaciteit niet de juiste middelen te bedenken om die doelstellingen te bereiken.

Terug naar onze verse, toekomstige abonnees van De Ingenieur. Lieve studenten, red ons. Het liefst doen we zelf niets, want we zitten te wachten tot onze overheden tot bezinning komen en alles uit de kast trekken. Al onze hulpeloze hoop is gevestigd op jullie. Leer, creëer en bloei op. Op jullie schouders rust de toekomst van mens, dier en plant. 

Vragen we te veel van jullie? Ja, dat doen we. Vooral als we intussen maar blijven volhouden dat we toch best in die goedkope diesel­auto kunnen blijven rijden als we één keer niet op vliegvakantie gaan.


Tekst: Vanessa Evers, directeur van het Institute of Science and Technology for Humanity in Singapore