Columnist Rolf Hut over zijn nieuwste maakproject, een anti-knuffelhoed, en het nut van nieuwe gereedschappen en materialen gebruiken.

'Als je zo van maken houdt, waarom scheld je dan altijd zo hard als je bezig bent?’

Goede vraag, maar op het verkeerde moment. Ik haal voorzichtig de naald tussen mijn nagel en mijn vinger vandaan en probeer opnieuw het elektrische circuit aan mijn hoge hoed vast te ­naaien.

Het enige element van Burning Man waar ik niet naar uitkijk, is de Amerikaanse neiging om je innig te omarmen als ­begroeting

Rolf die met naald en draad aan de gang is: geloof het of niet, maar daar koos ik heel bewust voor toen ik ­begon aan mijn antiknuffelhoed. Dat is een hoge hoed met acht parkeersensoren die een gekleurde led-strip aansturen. Hoe dichterbij iemand komt, hoe roder de leds worden.

De antiknuffelhoed is voor op Burning Man, het creatieve, rare festival in de woestijn van de Amerikaanse staat Nevada. Ik ga erheen voor de prachtige, vaak technische, kunst, voor de feesten en voor het samen overleven. Het enige waar ik niet naar uitkijk, is de Amerikaanse neiging om je innig te omarmen als ­begroeting. Vandaar die hoed.
 


Eigenlijk ga ik bij elk project dat ik maak aan de slag met een techniek, een stuk gereedschap of een mate­riaal waar ik nog niet eerder mee heb gewerkt. Om de elektronica aan de hoed vast te maken, heb ik bijvoorbeeld naald en draad nodig. Daar had ik nog nooit mee gewerkt.

Even googelen en ik vind een berg YouTube-­instructies. Er gaat een wereld voor me open aan ­steken, naalden, garen en draden.

Elke keer als ik een nieuwe techniek, een nieuwe elektronische component of een nieuw stuk gereedschap langs zie komen, denk ik: ‘Daar wil ik ook mee werken’

Maar naald en draad zijn niet het enige nieuwe gereedschap. Het ‘hart’ van mijn hoed is een Teensy-minicomputer en de leds zijn APA102. Voorheen werkte ik altijd met Arduino’s en NeoPixel-leds. Dat had nu ook gekund, maar ik koos er bewust voor om andere materialen te gebruiken. Niet omdat die beter zijn, maar omdat ik met de Teensy en de APA102 wil leren omgaan. Net als met naald en draad.

Elke keer als ik een nieuwe techniek, een nieuwe elektronische component of een nieuw stuk gereedschap langs zie komen, denk ik: ‘Daar wil ik ook mee werken.’ Maar met een gezin en een drukke baan kan ik niet meer elk weekend van alles gaan proberen. Ik kies er daarom bewust voor om, wanneer ik een project moet maken, niet voor bekende, veilige technieken te gaan. Ik kies juist voor technieken die ik nog niet ken. Op die manier blijf ik nieuwe dingen leren. Met de blijf-op-afstand-hoed leer ik eindelijk met naald en draad ­omgaan en daar ben ik blij mee.

Al zou je dat op basis van mijn taalgebruik niet direct zeggen.

Rolf Hut is universitair docent aan de TU Delft, maker, spreker en schrijver. In zijn column voor De Ingenieur kijkt hij naar dingen die misschien geen hoogwaardig ingenieurswerk uitstralen, maar wel getuigen van denken als een ingenieur.