‘Voorsprong door techniek.’ Echt waar?, vraagt redacteur Jim Heirbaut zich af in zijn maandelijkse column. Dit keer met stressmomenten op de Italiaanse snelwegen.
Klotsende oksels, adrenalineniveaus die omhoog schieten, schreeuwen door de auto, ja hoor, het was weer vakantie. Hét moment om een fijne camping op te zoeken buiten Nederland met gegarandeerd goed weer.
Maar voordat de totale gelukzaligheid intreedt, zijn daar eerst nog allerlei ongemakken, zoals lange autoritten, kleffe benzinepompbroodjes en – met stip bovenaan mijn lijst – buitenlandse tolwegen.
En ik had me van tevoren nog wel zo goed ingelezen over de tolwegen in Italië, onze bestemming dit jaar. Maar toch zaten we uiteindelijk te zweten in de auto en te mopperen op elkaar. Zoals mijn normaal doodkalme ouders vroeger ineens op elkaar zaten te vitten wanneer we de Périphérique rond Parijs namen. ‘Daar, die afslag! Nee, toch niet. Let toch eens op!’ Déja vu.
Onze stress piekte bij de tolweg rond Milaan. De hele rit door Duitsland en Zwitserland was van een leien dakje gegaan, maar ineens waaierde de snelweg uit in wel tien verschillende banen. Gele borden boven de weg met symbolen van munt- en briefgeld (hebben we niet meer!), een tombola van termen als ‘Telepass’ en ‘Cards’. Maar wát voor cards?
En waarom staat er nergens ‘Telepedaggio’? Het Italiaanse woord dat, volgens de ANWB, overal gebruikt wordt om aan te geven dat je gewoon – met lage snelheid – door het poortje kan rijden. Je nummerbord wordt gescand en je krijgt achteraf twee weken om de rekening te betalen.
Prima idee natuurlijk: tolwegen waar geen onderbetaalde mensen meer in snikhete tolpoortjes hoeven zitten om munten of een bankkaart in ontvangst te nemen, maar slimme systemen met camera’s, gekoppeld aan een online betaalsysteem.
Alleen dan moet je wel de juiste baan weten te vinden. Onze slagboom ging in ieder geval niet open.
Hadden we iets verkeerds gedaan? De verkeerde baan genomen? Te hard onder de camera’s doorgereden? Achter ons stond inmiddels een andere auto. We zetten onze alarmlichten maar aan: sorry, we kunnen niet verder! Zweet zweet, mopper mopper, wat nu?
Ik stond net op het punt om uit te stappen toen ik op een paal een sticker ontwaarde: ‘Stap onder géén beding uit!’ Maar hoe moet ik dan iemand in een meldkamer verwittigen over ons probleem? De volgende paar seconden leken wel uren te duren. Maar ineens ging de slagboom open. Geen stem door de intercom, geen berichtje, geen medewerker die naar ons toe kwam. We gaven gas, en dóór.
Vermoedelijk heeft ergens in een meldkamer een medewerker ons gele nummerbord gezien, en hoofdschuddend gedacht ‘Daar heb je er weer eentje. Welkom in Italië, sukkels!’ En met een druk op de knop de slagboom geopend.
Bij de volgende tolweg kozen we voor de ouderwetse methode: een kaartje met magneetstrip trekken en verderop met de creditcard betalen. Leuk die nieuwe cameratechnologie, maar dan moet wel duidelijk zijn bij welk poortje je moet zijn.
Deze column verscheen eerder in de editie van september 2024 van De Ingenieur. Interessant? Neem eens een abonnement!
Openingsfoto: tolweg bij Como, Italië. Foto Raimond Spekking / CC BY-SA 4.0 (via Wikimedia Commons)
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.