Studenten staan niet bekend om hun kookkunsten. Daar besloten deze MIT-studenten wat aan te doen. Vreemd genoeg zijn ze erin geslaagd het vooroordeel juist te versterken maar tegelijkertijd een innovatief restaurant te openen.

De MIT-studenten openden recent ‘het eerste robotische restaurant’ in de Amerikaanse stad Boston. Je kunt er terecht voor een naar eigen zeggen gezonde en lekkere maaltijd die voor een groot deel door een robot is geprepareerd. En als je nu een kokkerellende variant van de Terminator voor je ziet, moet ik je teleur- of geruststellen. De belangrijkste robots in het restaurant lijken eigenlijk nog het meest op miniatuurcementmolens. De cementmolens - de kookpotten dus - worden verhit door middel van inductie en omdat ze continu ronddraaien wordt het eten volgens de uitvinders ‘mooi, gelijkmatig gebraden’.


Cementmolens

De soepel bewegende wand ziet er indrukwekkend uit, maar staat u mij toe hier in een zure restaurantcriticus te veranderen; op de presentatie van het eten valt nog wel wat af te dingen. Wat verwacht je ook als je ingrediënten bij elkaar mietert in een draaiende hete pot. Begrijp me niet verkeerd: het smaakt vast prima, maar de verscheidenheid aan gerechten lijkt nogal beperkt. Het komt altijd neer op een door elkaar gehusselt potje. Het lijkt er dan ook sterk op dat de robot zelf de grootste attractie van het restaurant is.

De ontwikkelaars hinken trouwens op twee gedachten: de garnering wordt nog door een keukenmedewerker van vlees en bloed toegevoegd (hoe denigrerend, dat de chef een veredelde cementmolen is en dat jij zijn creaties moet voorzien van wat croutons en het daarna moet uitserveren. Brr.). En om het geheel wat cachet te geven, hebben de jongens ook een schaamteloos zichzelf te koop aangeboden Michelensterrenchef  bereid gevonden om tegen alle principes van de haute cuisine in te gaan en te bevestigen dat de robot zorgt voor ‘precisie, consistentie, smaak en versheid’. Voor de sier spuit hij nog wat groene smurrie uit een spuitzak op het gerecht. Zo. Klaar.

Romantisch ideaalbeeld

Nee, Spyce, het restaurant in kwestie, heeft denk ik niet dé code gekraakt waarmee de kookrobot definitief onze (restaurant)keukens in komt. In de wereld van de gastronomie is de positie van ambacht en ‘authenticiteit’ nog te stevig verankerd  - hoewel dat vaak dat in realiteit enorme onzin is. We willen nu eenmaal dat ons eten voldoet aan een romantisch ideaalbeeld. Wil je daar tegenin met een narratief van innovatie en efficiëntie, dan zul je wel van heel goeden huize moeten komen. In die zin zijn de kokende robotarmen die vorig jaar wereldwijd monden deden opvallen stukken imposanter. Die kunnen tenminste de bewegingen van topchefs nadoen:
 


Maar de ultieme manifestatie van het innovatie- en efficiëntie-narratief in de gastronomie is en blijft wat mij betreft Soylent. Rob Rhinehart, een softwareonwikkelaar die eten maar een vervelende noodzakelijkheid vond, besloot een manier te vinden om het menselijk lichaam van alle nutritionele behoeften te voorzien zonder tijd, geld of moeite te spenderen aan het bereiden ervan. En hoewel hij ontegenzeggelijk in zijn opzet is geslaagd, is het Soylent-voedingspoeder waar hij op uitkwam vooralsnog niet mainstream. Voorlopig zien de meeste mensen eten nog niet alleen als brandstof. Anders gezegd: ze houden teveel van eten als genotsmiddel. En zeg nu eerlijk: dat stijltje met die betonnen setting - zo wilt u toch ook niet dineren? (Janno Lanjouw)