‘Voorsprong door techniek.’ Echt waar?, vraagt redacteur Jim Heirbaut zich af in zijn maandelijkse column in De Ingenieur. Deze keer: bewondering voor het IKEA-concept.

 

Gisteren voor het eerst in jaren weer eens wat dingen gehaald bij IKEA en het trof me weer: to-ta-le perfectie. Dat zit hem in die pakketten die superlogisch in elkaar zitten. In de website die duidelijk en uitnodigend is en goed navigeerbaar. En in de winkel zelf, waar sfeervolle keukens, zithoeken en badkamers zijn ingericht.

Ik was er voor het eerst met mijn dochter van tien en die huppelde lachend door alle huiskamers, keukens en slaapkamers. Ze wil later – voorlopig – binnenhuisarchitect worden en dan is de IKEA-showroom natuurlijk een luilekkerland. Elk laatje moest open, elk kastje aangeraakt.

Toegegeven, ik heb ook wel eens met het zweet op de rug en klotsende oksels door een bomvolle IKEA gedwaald, samen met half Nederland, waardoor een totale paniekaanval niet ver weg was. Maar dit keer was het een rustige zondagmiddag. Het parkeerterrein stond redelijk vol met auto’s, maar de hal is zo belachelijk groot, dat er door al die mensen toch geen vervelende drukte ontstond.

Wat is er zo perfect dan? Laten we eens zo’n pakket openmaken. Om te beginnen: knap hoe ze onze cilindervormige, staande lamp van anderhalve meter hoog hebben teruggevouwen en opgerold tot een handzaam pakket. Voor de handleiding hebben de Zweden een eigen beeldtaal bedacht, waarbij ze woorden zoveel mogelijk vermijden of eigenlijk gewoon niet nodig hebben. Het lijkt wel wat op de instructies die bij Lego zitten, eveneens van een Scandinavisch bedrijf, niet toevallig?

Het is even wennen om geen zinnen te zien, maar symbolen, iconen en tekeningen. Maar al snel begint het te dagen: aha! Hier hangt het kastje scheef en dan moet je het weer even van de muur halen, die schroef aandraaien en dan kun je het kastje terughangen aan de muur.

Nee, ik heb geen aandelen in IKEA en, ja, er is ook wel wat aan te merken op de filosofie van het bedrijf met zijn zeer betaalbare meubels, die daardoor uitnodigen tot een korte levensduur, net zoals mensen bij de Primark elk seizoen nieuwe kleding willen scoren ‘want het kost toch geen drol’.

Niet alleen kreeg ik bewondering voor de ontwerpers bij IKEA, maar ook voor mijn dochter die zonder mijn hulp een behoorlijk ingewikkelde lamp in elkaar zette.

Mijn dochter en ik vulden zo een regenachtige zondag met het in elkaar zetten van twee staande lampen en een opbergkastje voor op de kinderkamer.

Niet alleen kreeg ik bewondering voor de ontwerpers bij IKEA, maar ook voor mijn dochter die zonder mijn hulp een behoorlijk ingewikkelde lamp in elkaar zette. Wat een technisch inzicht heeft ze al. Dat moet ze van zichzelf hebben, want op school wordt er weinig aan techniek gedaan.

Die komt er later wel, als binnenhuisarchitect, of misschien wel als ontwerper bij IKEA.


Foto: Robert Lagendijk