Nicole Papen-Botterhuis is biomedisch ingenieur en coördinator onderzoek en innovatie bij Máxima MC. Daar versnelt ze innovaties in de zorg.
 

Doelen & Drijfveren
De wereld een beetje beter maken, dat is de ambitie van veel ingenieurs. Lees hun persoonlijke verhalen in het dossier Doelen & Drijfveren.


‘Op de basisschool wilde ik lerares worden, maar mijn docent drukte die ambitie de kop in. “Lerares? Jij? Je kunt veel meer verdienen!” Belachelijk natuurlijk, maar toch duwt een volwassene je met zo’n opmerking een andere kant op. Waar lag dan echt mijn passie? De bètavakken gingen mij makkelijk af, waardoor een technische studie – althans volgens mijn natuurkundeleraar – de logische keuze was. Dat ik uiteindelijk biomedische technologie in Eindhoven ben gaan studeren, kwam vooral doordat iemand bij een open dag vertelde over ‘capsules’ die op de juiste plek in het lichaam medicijnen afleveren, encapsulatie heet dat. Dat vond ik fascinerend. Maar toen ik na mijn studie bij Organon aan encapsulatie wilden gaan werken, zeiden ze dat ze geen universitaire mensen aannamen, alleen hbo’ers voor in het lab of gepromoveerden als team­leider. Om die reden ben ik gaan promoveren in de nanotechnologie met supramoleculaire polymeren, ofwel hoe je kleine structuren kunt maken door zelf­assemblage van mole­culen.’


Ongeduldige idealist

‘Na mijn promotie zag ik dat TNO ook een encapsulatie­team had. Dat leek mij een mooie werkplek, tussen universiteit en bedrijfsleven in. Ik hoopte er minder last te hebben van marketingafdelingen die kunnen beslissen dat die geweldige innovatie van je team toch niet op de markt komt. Ik ben in die zin iets te veel een idealist. Op den duur miste ik er toch dat de resultaten van mijn onder­zoek ook echt bij de patiënt terechtkwamen. Het was allemaal lange termijn. Mijn afstudeerhoogleraar Bert Meijer aan de TU Eindhoven had dat al gezegd: voor Nicole gaat niets snel genoeg, liever vandaag dan morgen. Dat ongeduld zit er nu nog steeds. 
In die tijd – we hebben het over 2014 – werd innovatie­manager Karianne Lindenhovius Ingenieur van het Jaar. Zij had een mooi verhaal over Pontes Medical dat ze had opgericht. Dat is het, wist ik: dat is echt artsen in het ziekenhuis helpen met het doorontwikkelen van een innovatief idee tot in de praktijk. Ik ben toen gaan zoeken naar een plek in een ziekenhuis. Bij chirurgie van het Máxima MC in Eindhoven zochten ze een coördinator die het onderzoeksklimaat kon stimuleren, subsidies binnenhalen en samenwerkingen opzetten. Precies wat ik bij TNO deed. Zij waren direct enthousiast.’  


Innoveren

‘Veel mensen vonden het een rare stap. “Dan ben je een topexpert encapsulatie en dan ga je naar een ziekenhuis.” Maar mijn passie ligt bij mensen helpen en dat kan ik nu, door ondersteuning te bieden aan artsen of verpleegkundigen die willen innoveren. Ik ben er echt van overtuigd – dat is mijn missie – dat we niet alleen bezig moeten zijn met zelf iets bedenken of de allereerste zijn, maar dat we ook tijd moeten steken in het overnemen van innovaties van andere ziekenhuizen. De kracht zit juist in samenwerking: dat is de manier om innovatie beter te verspreiden over Nederland. 


Fittere patiënten

Waar ik enorm trots op ben, zijn de programma’s waarmee we ervoor zorgen we dat patiënten fit zijn voordat ze moeten worden geopereerd of als ze een chemo- of bestralingsbehandeling moeten ondergaan: het pre­habilitatieprogramma en “fit bij kanker”. Dat is enorm belangrijk. Nadat we de studie rond hadden, waren we binnen een half jaar patiënten fitter aan het maken. Ook een scenariotraining met een virtuele covid-­patiënt voor verpleegkundigen hebben we met hulp van ASML en de Microsoft Hololens binnen een maand geïmplementeerd. Dat is voor een innovatie best uniek. Dit is wat ik wilde toen ik de overstap maakte. Maar het is niet iedereen gegeven om toch weer terug te gaan naar waar je hart ligt. En wat ik in mijn werk niet kwijt kan, zet ik in bij de wijkvereniging. Ik ben trouwens ook overblijfjuf op de basisschool van mijn kinderen. Zo heb ik die oude passie toch een beetje opgepakt.’  

Tekst: Astrid van der Graaf
Portret: Bianca Sistermans