Rebecca Saive is universitair docent en zonne-energieonderzoeker. Na vier jaar in Californië maakt ze aan de Universiteit Twente ‘magische’ materialen die gebruik maken van zonlicht.

‘Als kind vroeg ik me al af waarom we fossiele brandstoffen gebruiken als we ook de energie van de zon kunnen benutten? Tijdens mijn studie natuurkunde en realiseerde me dat ik als natuurkundige ook zonnecellen kan gaan verbeteren. Dat leek me een mooie carrière. Na mijn promotieonderzoek aan de Universität Heidelberg wilde ik dolgraag voor hoogleraar Harry Atwater van Caltech (California Institute of Technology in Pasadena, red.) werken. Hij is dé ster als het gaat om lichtinteractie met materialen. Tevergeefs stuurde ik hem e-mails en belde ik zijn secretaresse. Ik bood zelfs aan om eigen financiering uit een Duits fonds mee te nemen. Totdat ik zag dat hij een presentatie in Japan zou geven. Ik zorgde ervoor dat ik daarbij kon zijn en toen lukte het eindelijk om hem te spreken. Hij vond mijn verhaal interessant en ik werd uitgenodigd voor een sollicitatiegesprek in Californië. De volgende dag kreeg ik een baan aangeboden.’ 
 

Doelen & Drijfveren
De wereld een beetje beter maken, dat is de ambitie van veel ingenieurs. Lees hun persoonlijke verhalen in het dossier Doelen & Drijfveren.


Startup

‘Caltech is een ontzettend inspirerende omgeving, zowel in wetenschappelijk als cultureel opzicht. De sfeer was interdisciplinair en open, met collega’s van verschillende culturele achtergronden. We werkten veel samen met andere Amerikaanse instituten, zoals met Arizona State University waar ik mijn man heb leren kennen. In die tijd heb ik zo ongeveer elke Amerikaanse zonne-energieonderzoeker ontmoet. Ik werkte onder andere aan een project om de contacten van zonnepanelen te verbeteren. Die zijn vaak van zilver, waardoor ze licht reflecteren, maar dat wil je juist niet. Wij maakten contacten die zich gedragen alsof ze transparant zijn. Die technologie hebben we vercommercialiseerd in een startup, waarvan ik de medeoprichter ben. Dat loopt goed, maar ik zie mezelf meer als een aanjager van nieuwe ideeën en blijf liever in de wetenschap.’ 

 

Vind je dit een leuk artikel? Abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.


Cultuurschok

‘Ondanks dat ik het naar mijn zin had in de Verenigde Staten, koos ik na vier jaar toch voor een functie aan de Universiteit Twente. Ik was onder de indruk van het MESA+ Nanolab – zo’n gigantische cleanroom is uniek voor een universiteit. En ik kon er mijn eigen vakgroep starten. Het was wel een harde cultuurschok. Ik was niet gewend aan bureaucratie en regeltjes, en ik vond het lastiger om een netwerk op te bouwen. Men zegt wel dat Duitsers qua cultuur op Nederlanders lijken, maar in Zuid-Duitsland, waar ik vandaan kom, zijn de mensen toch wat losser. Inmiddels begin ik de Nederlandse levensstijl meer te waarderen.’ 

Ik zie mezelf meer als een aanjager van nieuwe ideeën.

Magische oppervlakten

‘Onlangs heb ik een Vidi-beurs in de wacht gesleept om onderzoek te doen naar het verbinden van zonnecellen met piëzo-elektrische materialen. Dan kun je licht omzetten in een beweging. In de verre toekomst kun je daarmee misschien nanorobotjes maken die in je lichaam medicijnen afgeven. Ook werk ik aan magische oppervlakten die zonlicht opvangen en naar een zonnepaneel sturen. Je kunt die in verschillende kleuren in een gevel integreren. Dat zou een uitkomst kunnen zijn in Nederland, waar veel diffuus licht is. Zonne-energie wordt in rap tempo goedkoper, dus ook dit soort nieuwe toepassingen komen binnen handbereik. In veel regio’s in de wereld is het nu al goedkoper om een zonne-energiecentrale te bouwen dan een kolencentrale. Daarnaast wil ik een fijne wetenschappelijke familie om me heen creëren, niet alleen hier maar over de hele wereld, mensen die je altijd voor advies kan bellen. Ik wil zelf ook zo’n rol vervullen. Er is veel rivaliteit in dit vak, dus ik wil juist die positieve houding uitdragen.’ 
 

Tekst: Amanda Verdonk
Foto: Bianca Sistermans