De meeste mensen kennen maar één manier om te dansen. Dat is de conclusie van onderzoekers van een Finse universiteit, die computers gebruikten om individuen te herkennen op basis van de manier waarop ze met hun lichaam reageren op muziek. 

De onderzoekers kwamen er bij toeval achter. Op zoek naar een antwoord op de vraag hoe muziek mensen beïnvloedt, leerden ze een algoritme om verschillende dansstijlen te herkennen op basis van de bewegingen van de dansers. Die hadden ze voor dat doel volgeplakt met sensoren, zoals Hollywood dat ook doet bij het maken van realistische animatiefilms.

De proefpersonen - 73 in totaal - kregen vervolgens diverse muzieksoorten te horen: van blues en country tot reggae en rap, en van jazz, metal en dance tot pop. De enige opdracht die ze erbij kregen: luister naar de muziek en reageer op een manier die natuurlijk aanvoelt. 


Onverwacht resultaat

De wetenschappers hoopten dat het algoritme in staat zou zijn om puur op basis van de sensordata middels machine learning vast te kunnen stellen op welk genre muziek de proefpersonen bewogen. Dat bleek echter volstrekt niet het geval. In slechts 30 procent van de gevallen had de computer het bij het rechte eind.

Tot verbazing van de onderzoekers wist het algoritme echter wel heel goed de individuele proefpersonen telkens te herkennen aan hun manier van dansen. Of ze nu op elektronische dancemuziek of op een countryhit dansten: het algoritme had in 94 procent van de gevallen exact in de gaten welke van de 73 proefpersonen het betrof, schreven de onderzoekers onlangs in het wetenschappelijke Journal of New Music Science. 

'Dit was totaal niet het resultaat waarnaar we op zoek waren', zegt onderzoeksleider Emily Carlson van het Centre for Interdisciplinary Music Research van de Finse Universiteit van Jyväskylä in een persbericht. 


We kennen maar één dansje

De conclusie laat zich raden: verreweg de meeste mensen kennen maar één manier van dansen. In de woorden van mede-onderzoeker en data-analist Pasi Saari: 'Het lijkt erop dat iemands dansbewegingen een soort vingerafdruk vormen. Iedereen heeft een specifieke, unieke manier van bewegen die onveranderlijk is, ongeacht welke muziekstijl wordt gespeeld.' Hoe anders het ook voelt wanneer we bewegen op een folknummer van Bob Dylan dan wanneer we meespringen met rockband Rage Against The Machine: een algoritme kan het verschil dus niet goed zien. 

De enige muziekstijl waar het Finse algoritme nog enig succes boekte in het herkennen ervan, was metal. 'Er zijn sterke culturele associaties tussen metal en bepaalde lichaamsbewegingen, zoals headbangen', zegt Carlson. 'Dat leidt ertoe dat mensen op die muziekstijl vaker op dezelfde manier dansen.' Dat maakt het lastiger voor het algoritme om individuen te onderscheiden, maar het herkennen van de muziekstijl daarentegen is dan juist makkelijker.


Surveillance

Zoals gezichtsherkenning steeds vaker wordt gebruikt voor surveillance, zo zou dus ook de geautomatiseerde herkenning van lichaamsbewegingen goed dienst kunnen doen voor het herkennen van specifieke individuen, erkent Carlson. Daar is het haar onderzoeksteam echter niet om te doen. 'We zijn met name geïnteresseerd in het menselijk vermogen tot muzikaliteit,' zegt ze. Vervolgonderzoek moet duidelijk maken of onze dansstijl een leven lang gelijk blijft of mogelijk met de jaren toch verandert.

Foto: Depositphotos.com