Digitale kunst is leuk, maar columnist Rolf Hut houdt van kunstprojecten die in de echte wereld bestaan en waar je aan mag zitten. Hij besloot er één te maken.
Voor de Maker Faire Delft was ik gevraagd ‘een opstelling’ te maken. Op zo’n festijn laten totaal verschillende makers hun totaal verschillende projecten zien. Dat varieert van eenpitters die geweldige kunst op stukjes hout airbrushen tot clubs voor kinderen die hun zelfgemaakte robots demonstreren.
De leukste opstellingen vind ik die waarbij bezoekers actief meedoen, zoals ‘levend PacMan’ waar je als spookje of PacMan in karretjes rondrijdt op een plattegrond die interactief reageert.
Toen hoefden er alleen nog maar 3200 ledjes en evenveel houders op de platen te worden gesoldeerd.
Ik kreeg volledige vrijheid: een mooie kans om dat gestoorde project dat ik al een tijdje in mijn hoofd had nu eens echt te gaan maken. Op Reddit was er een rage genaamd /r/Place waarbij gebruikers met korte berichten elke keer precies één pixel van een groot bestand konden veranderen.
Omdat je was gelimiteerd in de hoeveelheid berichten die je kon plaatsen, ontstonden er al snel samenwerkingen waar mensen in hoekjes van het bestand samen kunst gingen maken. Het had als project alles waarvan ik houd: spontaniteit, interactiviteit en creativiteit.
Wat nog miste: tastbaarheid en echtheid. Ik houd van kunstprojecten die in de echte wereld bestaan en waar je aan mag zitten. Dat ging ik dus maken! Een ‘echte’ versie van /rPlace/ genaamd de /r/ealPlace/. Een bord van 120 bij 40 centimeter waarin bezoekers zelf ledlampjes kunnen prikken van verschillende kleuren om zo samen kunst te maken.
Het enige probleem: tussen het idee en de Maker Faire zaten slechts vier weken. Henk van Display in Haarlem keek me moedeloos aan toen ik hem vroeg om printplaten van veertig bij veertig centimeter, met op elke plaat ruimte voor zestienhonderd ledjes en evenveel weerstandjes.
Ruim twee weken later had ik ze binnen. Toen hoefden er alleen nog maar 3200 ledjes en evenveel houders op de platen te worden gesoldeerd. Ik had berekend dat dat in een paar dagen zou moeten kunnen, maar dat viel vies tegen. Gelukkig sprongen studenten bij. Alles was net op tijd klaar.
Op de dag zelf liggen de platen klaar voor de bezoekers. Als aanmoediging prik ik zelf mijn naam in ledjes in de plaat. Een kind kijkt mee en vraagt: ‘Mag ik ook?’. Natuurlijk! Even later: is er licht.
En na twee dagen Maker Faire ziet dat er zo uit:
Tekst en beeld: Rolf Hut
Nieuwsbrief
Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.