Ylva Poelman is natuurkundige, sterrenkundige, innovatiespecialist en spreker. Voor haar lezingen en boeken haalt zij veel inspiratie uit de prachtige oplossingen die de natuur voor allerhande uitdagingen heeft ‘bedacht’.

‘Ik hoor mensen soms zeggen: we moeten de natuur redden. Maar dan denk ik: de natuur zal zich prima redden, mét of zonder ons. Als soort bestaat de mens nu zo’n tweehonderdduizend jaar. Terwijl de natuur op aarde al vier miljard jaar bestaat. Voor mij wil dat zeggen dat de natuur de mens niet nodig heeft. Het interesseert de natuur, anders gezegd, geen snars wie of wat er op aarde rondloopt of -kruipt.’
 

Doelen & Drijfveren
De wereld een beetje beter maken, dat is de ambitie van veel ingenieurs. Lees hun persoonlijke verhalen in het dossier Doelen & Drijfveren.

 

Kansen scheppen

‘Die ongelooflijk lange levensduur van de natuur bracht mij op het idee van mijn nieuwste boek, De 9 succesfactoren van de BV Natuur. Ik besef al lange tijd dat je de natuur kunt zien als een enorm bedrijf, eigenlijk het succesvolste bedrijf dat er ooit is geweest. De natuur produceert aan de lopende band organismen en is daarbij niet kapot te krijgen. Stort er een meteoriet op aarde neer en sterven daardoor de dinosauriërs uit, dan schept dat meteen een kans voor kleine zoogdieren om zich te ontwikkelen en uit te waaieren tot duizenden nieuwe soorten. Mijn boek is bedoeld voor bedrijven. Welke lessen kunnen zij uit de natuur halen voor hun toekomstbestendigheid, daar gaat het over. Dat is hard nodig ook, want de levensvatbaarheid van bedrijven is de afgelopen decennia hard achteruit gehold. Nieuwe bedrijven gaan sneller failliet, bestaande bedrijven worden minder oud.’ 

 

Vind je dit een leuk artikel? Abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.

 

Fail fast

‘Ik zie in de natuur veel leerpunten voor bedrijven. Dat je volop moet samenwerken om succesvol te kunnen zijn. Of neem diversiteit. Doordat er in de natuur zo ontelbaar veel soorten zijn, gaat het leven altijd door. Legt de ene soort het loodje dan schept dat ruimte voor een andere soort. Dat kun je naar een bedrijf vertalen, bijvoorbeeld door als ondernemer te voorkomen dat je maar één product hebt, of één klant, dat maakt je erg kwetsbaar. Een andere succesfactor is innovatie. Bij het zoeken naar oplossingen voor een probleem werkt een bedrijf traditioneel één aanpak uit. Ik pleit voor een brede aanpak. Werk snel vier of vijf verschillende oplossingen uit en test ze. Wat mislukt, laat je zitten – fail fast – en test de volgende iteratie van de mogelijke oplossing. Eigenlijk lijkt dit erg op de nieuwe manier van innoveren, de lean innovation-methode.’

Ik zie alle bedrijven als dochterondernemingen van de BV Natuur.

Moederbedrijf

‘In tegenstelling tot de natuur hebben bedrijven vaak moeite hun eigen product te kannibaliseren. Dat is misschien logisch, maar kan wel desastreus uitpakken. Neem het verhaal van Kodak. Dat was groot geworden in analoge camera’s en maakte winst op de fotorolletjes. Toen de digitale fotografie begon, miste het volledig de boot. Terwijl een ingenieur van Kodak de digitale camera had uitgevonden! Het management wilde er niet aan, klaarblijkelijk. Maar kijk naar de natuur, die denkt niet in bedreigingen, maar in kansen. Zo ontstonden er bacteriën die piepschuim eten, en groeien er rond Tsjernobyl schimmels die gedijen bij radioactieve straling. Met mijn boek wil ik bedrijven helpen toekomstbestendig te worden en laten zien dat ze afhankelijk zijn van de natuur. Het verbaast mij dat bedrijven soms denken dat de economie het grootste systeem is waarmee ze te maken hebben. Ik zie alle bedrijven als dochterondernemingen van BV Natuur, want die is uiteindelijk de baas over ons en over onze bedrijven. Wij zijn er volledig van afhankelijk, niet andersom. Dat zien we overal waar bedrijven bijvoorbeeld last krijgen van de effecten van klimaatverandering, in de vorm van natuurrampen. Ook een risicoanalyse van het World Economic Forum en de top-vijf van grootste gevaren voor bedrijven lieten alleen maar bedreigingen zien die natuurgerelateerd waren.’


Tekst: Jim Heirbaut
Foto: Bianca Sistermans