Columnist Rolf Hut bezocht het evenement Burning Man en verbaasde zich over een innovatieve manier om met behulp van zonne-energie lekker te douchen.

Vanaf het dak van de vrachtwagen kijk ik uit over de woestijn van Nevada. Het jaarlijkse evenement Burning Man is een vreemde happening. Een van de tien geboden van ­Burning Man is radical self-reliance. Dat wil zeggen: de centrale organisatie regelt het stratenpatroon en zorgt dat er kunst is om naar te kijken. Hoe je in de woestijn overleeft, zoek je zelf maar uit. Bovendien geldt er een laat-niets­-achter-beleid: omdat de woestijn een uniek natuurgebied is, moet je alles wat je meebrengt ook weer mee terug nemen.

Ik zie de meest inefficiënte, onhandige oplossingen voor problemen die inge­nieurs al lang hebben opgelost

Bezoekers (ook wel burners) vormen daarom ‘kampen’ die gezamenlijk zorgen dat ze een week kunnen overleven. Eten, elektriciteit, drinkwater en afvalwater: alles moet worden geregeld door een groep vrijwilligers die daar niet per se ervaring mee heeft.

Ik zie in de woestijn dan ook de meest inefficiënte, onhandige oplossingen voor problemen die inge­nieurs al lang hebben opgelost. Maar ik zie ook enthousiaste amateurs met oplossingen waar ik als getrainde ingenieur niet op was gekomen. Zoals op het dak van de vrachtwagen waar ik op sta.

Als ingenieur denk ik direct in blokjes

De oprichters van het zeventig man grote kamp waar ik me in bevind, Snow Koan Solar, hebben zich voorgenomen om alle benodigde energie uit de zon te halen. Naast de vrachtwagen staat een zonnepaneel van 20 bij 4 m dat Snow Koan Solar en de naburige kampen van energie voorziet. En op de vrachtwagen liggen twee zonnecollectoren die water verwarmen. 

De collectoren dat we gebruiken, zijn eigenlijk net niet geschikt. Het water komt er te warm uit voor een douche – dus je moet koud water bijmengen – en er is te weinig van voor een lekkere straal. De oplossing: een pomp die het water sneller door de collector duwt dan puur op basis van de warmte gebeurt. Minder warm, maar meer water. Als ingenieur denk ik direct in blokjes: je hebt iets van een sensor nodig om de pomp aan en uit te zetten, en een energiebron zoals een batterij om de pomp te laten draaien.

Doordat het water continu wordt rondgepompt, is het in het hele systeem op temperatuur en hoef je minder lang op warm water te wachten

Kamplid Todd Dabney is verantwoordelijk voor ons water­systeem en is geen water- maar software-ingenieur. Hij zette een klein zonnepaneel als voedingsbron op de pomp: als er genoeg zon is, gaat de pomp vanzelf aan en pompt hij het water door het hele systeem. Geen schakelaar of elektronica nodig.

Als de zon schijnt en het water dus te warm dreigt te worden, wordt het sneller door de collector gepompt: meer water van een betere temperatuur om heerlijk onder te douchen. En doordat het water continu wordt rondgepompt, is het in het hele systeem op temperatuur en hoef je minder lang op warm water te wachten. Ideaal.

Samenwerkend met niet-water-ingenieurs kom ik in aan­raking met oplossingen die ik zelf over het hoofd zie. Het is niet de enige, maar zeker een belangrijke reden waarom ik volgend jaar weer naar Burning Man wil.

Rolf Hut is universitair docent aan de TU Delft, maker, spreker en schrijver. In zijn column voor De Ingenieur kijkt hij naar dingen die misschien geen hoogwaardig ingenieurswerk uitstralen, maar wel getuigen van denken als een ingenieur.