Rust lieslaarzen uit met een kleine temperatuursensor en verzamel de data. Zo ontstaat een beeld van de temperatuur in verschillende waterlichamen op verschillende plekken. Voor de visser kan de temperatuurdata worden omgerekend in een visadvies: op die-en-die plek is het water iets kouder, dus zal er vaker deze-en-deze vis voorkomen. Een eenvoudige toepassing van een laagdrempelig idee, afkomstig van de TU Delft.

Ondertussen kan zo’n temperatuursensor voor de wetenschap van onschatbare waarde zijn. Een sensor aan de onderkant van een lieslaars meet namelijk vrij nauwkeurig de bodemtemperatuur van een rivier(bedding), sloot of ander stroompje. Informatie over dat deel van het vele zoet water in de wereld is relatief schaars. Als miljoenen vissers een temperatuurmeting doen, neemt die hoeveelheid data explosief toe.

'De methoden die er zijn voor het meten van de temperatuur op de bodem van een rivier zijn vaak duur', vertelt Tim van Emmerik, promovendus aan de TU Delft en coauteur van het artikel van Hut. 'Glasvezel is bijvoorbeeld een methode, waarbij de sensoren in de kabel zitten en de data via de vezel naar een zendstation gaan. Maar dat is niet praktisch en het kost veel geld.' Hut bedacht dus de nieuwe methode, met een sensor aan de lieslaarzen, die in contact staat met de telefoon, die een gps- en internetverbinding heeft. Van Emmerik: 'In de VS zijn zo’n 27 miljoen zoetwatervissers. Stel je voor dat die allemaal data leveren, zowel voor zichzelf als voor de wetenschap. Dan zou je op sommige populaire visstekken een bijna continue meting kunnen doen.'

Voor onderzoekers is watertemperatuur een belangrijk gegeven. Het geeft bijvoorbeeld aan of er in een rivier of sloot grondwater binnenkomt uit de bodem. Dat grondwater is doorgaans kouder, en lekkend grondwater impliceert weer een heleboel andere dingen over de rivier.

Het artikel dat de Delftenaren schreven is een proof of concept, om te laten zien dat een systeem met temperatuursensoren zou kunnen werken. 'Nu zijn we in overleg met producenten van lieslaarzen, om te kijken of ze de techniek willen inbouwen.' Ook moet er nog een app worden ontwikkeld, die de gegevens beschikbaar zou maken voor fanatieke vissers. Veel temperatuurmetingen kunnen een schat aan data zijn, maar voor de visser geldt één ding: waar kan ik de gewenste vis het makkelijkst vangen.

Lead image: Rolf Hut test zelf de temperatuursensor in de lieslaarzen.

Vond je dit een interessant artikel, abonneer je dan gratis op onze wekelijkse nieuwsbrief.